Weinig aanloop naar zo’n bijzondere plaat, maar Callahan is een laag profiel-mens. Na twee briljante langspelers – ‘Sometimes I Wish We Were an Eagle’ en ‘Apocalypse’ – zou een derde album van dergelijk niveau (zonder nog het werk van Smog mee te rekenen) definitief dat onopvallende profiel opheffen. En zo geschiedt nu ook.

9,0/10

Het zegt veel over een album wanneer je het op één dag tien keer op repeat zet, maar er nog steeds in slaagt nieuwe elementen in te ontdekken. Bij ‘Dream River’ zijn dat vooral elementen van tekstuele aard. We kunnen ons geen plaat herinneren met zoveel prozaïsche punch als dit. En dat lees je goed, want Callahan is zeker geen dichter. Zijn nummers bevatten geen ingewikkelde dubbele bodems, maar luisteren als literatuur van het allerhoogste niveau.

De muziek dan. Die is – toegegeven – iets minder sterk dan op zijn voorgaande twee werken, die toch wel als absolute referenties gelden. De reden hoeft niet ver gezocht te worden: ‘Apocalypse’ is een epische verzameling van losse verhalen met erg verschillende muzikale ingevingen, die voor zelden geziene sfeerwisselingen zorgen. Nog daarvoor was Callahan duidelijk meer gefocust op het schrijven van liedjes. Nu ligt zijn interesse elders, maar ondanks enig hunkeren naar meer melodie, dienen we vast te stellen dat ‘Dream River’ een logisch gevolg is op zijn voorgaande werk. Het is een onnavolgbaar album van acht tracks, dit ‘Dream River’.

Onnavolgbaar omdat je in veel nummers al gauw het spoor bijster raakt. Met zo weinig referentiepunten qua songstructuur, doe je er beter aan om jezelf in deze muziek te verliezen. Dankzij zijn immer sterke muzikanten -waaronder Thor Harris van Swans – klinkt dit album ook bijzonder rijk, zelfs met dat gebrek aan melodie. Inclusief geluidsexplosies, al zitten die meestal vakkundig weggestopt achter Callahans warme bariton. De arrangementen en de sfeer van ‘Dream River’ zitten meer dan ooit in het spoor van Nick Drake, hoezeer de achtergrond van dit Americana-kind ook mag verschillen van Drakes ongrijpbare en sprookjesachtige wereld.

Dit is schrijfkunst in de geest van een werelds collectief geheugen waar je eindeloos ver in de tijd naar terug kunt koppelen

Dat maakt het net zo mooi: Callahan komt uit de Bible Belt, maar vertoont een universaliteit, een harmonie met de wereld en het leven in het algemeen, die überhaupt ongekend zijn bij Westerse artiesten. De meeste nummers brengen allegorieën gebaseerd op de natuur, en de oer-Amerikaanse gedachte om zich te verliezen in onmetelijke wildernis. Dit is geen singer-songwriting in de geest van gouden tijden decennia terug, dit is schrijfkunst in de geest van een werelds collectief geheugen waar je eindeloos ver in de tijd naar terug kunt koppelen. Zo eindigt ‘Spring’ met de zin ‘All I want to do is to make love to you. In the fertile dirt. With a careless mind.’ We kunnen uit elk nummer wel een geniale quote nemen, maar beginnen doen we er niet aan. Dit album moet je vooral beluisteren en diep tot in je poriën laten doordringen.

Callahan is een unieke artiest die tijdloosheid verbindt met een nieuwe grens in songwriting. ‘Dream River’ is tekstueel van een zelden gezien niveau, en muzikaal ook nog eens een groeiplaat van formaat. Voor het overige kunnen we formeel zijn: dit jaar [2013] het beste na ‘mbv’. Bill Callahan is menselijkheid en wijsheid. Vooral wijsheid.