In 2015 bezocht uw favoriete redactie hét Tanzfestival van Duitsland. En op haar verslag viel veel aan te merken, maar een gebrek aan enthousiasme zeker niet…
Na een een dag in de loden hitte, begon dag twee met een verfrissende plensbui. Eens de ziel en het lichaam gereinigd, kon het harde werk weer van start gaan. Het credo van Melt! luidt: als er geen beats zijn, is het niets. En dus stond dag twee in het teken van de 808 kick, maar ook van de meest onverwachte headliner van dit festivalseizoen.
The Big Wheel Stage is een podium in de vorm van een groot wiel. Dit kan u misschien met verstomming slaan, maar wat ons echt verraste, was de straffe set van David August. De man weet van aanpakken; gedurende een uur werd zorgvuldig opgebouwd naar de langverwachte climax, die uiteindelijk Darkside-gewijs over de wei rolde. Ietwat jammer wel dat hij niet met een liveband kwam, al zat de grootte van het podium daar waarschijnlijk ook wel voor iets tussen.
De Desperados Melt! Selektor Stage blijft ons favoriete podium. Voetjes in het zand, leunend tegen de helling, maar vooral vechtend tegen de onweerstaanbare drang om te dansen. In het woord onweerstaanbaar zit normaliter vervat dat weerstaan niet mogelijk is, dus konden ook wij dat niet. Dorian Concept Trio bracht zoals gewoonlijk een set vol jazzy pianoriedels en klauwende synthriffs. Niemand die de verlegen Oostenrijker onberoerd liet, en al zeker niet toen hitje ‘Draft Culture’ aan de beurt kwam. Tanzen, tanzen!
Een korte pauze liet ons nog steeds niet toe om ons voor te bereiden op wat komen zou. Giorgio Moroder is een legende in de wereld van de elektronische muziek (maar kan toch vooral dankzij de vriendjes van Daft Punk zijn villa in Toscane afbetalen). Zijn dj-set beschrijven valt ons moeilijk. De cross-over tussen vloeiende dansbewegingen en het charisma van een 70-jarige schlagerzanger werkt echt. Gooi daar wat Tomorrowland beats over en je hebt een feestje. Of om kort te zijn: het was bizar slecht. Wel leuk om nog eens ‘Call Me’ te horen, een van de mans persoonlijke favorieten. Pensioen kan soms zo mooi zijn. Langer werken is den duvel.
Maar alles was slechts een voorprogramma voor de headliner van deze editie van het festival. Kylie Minogue mocht immers de Main Stage laten daveren. En of ze dat deed. Het Australische hitkanon is de meesteres van het crowdpleasen, en de favoriete ‘kijkdame’ van menig man. Hou u even vast, want Kylie (netjes uitgespeld in gigantische letters op het podium) ging van ‘Into My Arms’ over ‘In Your Eyes’ tot het fenomenaal sexy ‘Spinning Around’.
Twintig minuten ver in de set waren we, en de lijven in het publiek rilden al van genot. En dan moest de grote revueshow eigenlijk nog beginnen. Kostuumwissels, choreografieën en Duitse dankwoorden; veel meer behoeft een totaal opgegeild publiek niet. ‘Can’t Get You Out Of My Head’ klonk in een nieuw jasje helemaal weer up to date, en het nieuwe ‘Into The Blue’ mocht het grote feest in stijl afsluiten. We’ll never get you out of our heads, Kylie. Of hoe een fel bebaarde veertiger achter ons het verwoordde: ‘fuck me Kylie!’ Zo kan het ook natuurlijk.
Natuurlijk moest er hierna nog geraved worden, want zoals het spreekwoord luidt: een nacht niet geraved is een nacht niet geleefd. Jon Hopkins bleek hiervoor ideaal. Al moest de meeste subtiliteit er wel aan geloven, dan nog maakte de maker van ‘Immunity’ er een gelaagd festijn van. ‘Open Eye Signal’ bonkte zoals gewoonlijk de laatste resten oorsmeer uit onze oren. Voor de rest kregen we een staalharde technoset, die begon met een Aphex Twin-achtige intro, die waarschijnlijk meer mensen wegjoeg dan aantrok. Maar zo is het maar net goed. Heerlijk.
En dan was er ook nog Die Nerven. De punkband die op Roskilde vorig jaar een essentieel concert speelde, mocht in de Intro Zelt-tent de boel op stelten komen zetten. Met de drummer standaard in onderbroek bracht het subversieve drietal een ode aan de ritmewissel, en dit op wel erg vurige wijze. Dat het publiek daar behoorlijk tam onder bleef, was niet hun fout.
Afsluiten deden we op het strand (waar anders) met de Zenker Brothers. Modeselektor, maar dan beter zei iemand ons, en we kunnen hem geen ongelijk geven. Subtiele house om de nacht uit te dansen? Reken maar van yes! Melt! bereikte een kookpunt op zaterdag, zoals het hoort. Op naar meer!
Geschreven door Stef Claes, met bijdrage van Alexander Van den Eijnden. Foto’s door de alomtegenwoordige Tim Huybrighs.