Dit artikel werd in 2012 gepubliceerd op Skyline Reviews. Het maakte deel uit van een reeks waarbij we artiesten zélf aan het woord lieten. Zij gaven toelichting bij hun favoriete albums. Naar aanleiding van ons interview met Aldo Struyf, 9 jaar later, diepen we dit stukje geschiedenis op uit het rijke archief van Skyline.
Elke week vraagt Skyline aan een band of artiest om een woordje uitleg bij drie albums die hen nauw aan het hart liggen en een bron van inspiratie vormen. Deze week laten we Aldo Struyf aan het woord.
In het gros van de Belgische bands die er ooit toe gedaan hebben, heeft Aldo Struyf wel een rol gespeeld: Millionaire (waarmee hij op tour trok met onder meer Muse en Queens of the Stone Age), Vive La Fête, Evil Superstars, Nemo én natuurlijk zijn eigen Creature With the Atom Brain. Als protégé van Mark Lanegan drukte hij zijn stempel op diens inmiddels legendarische ‘Bubblegum’ (als wederdienst leverde Lanegan een gastbijdrage op Creatures ‘Transylvania’) en maakt hij deel uit van de huidige bezetting van de Mark Lanegan Band. Aldo staat tevens bekend als manisch platenverzamelaar met exotische voorkeuren. Kortom, redenen genoeg om even te polsen naar drie albums die er voor hem écht te doen.
Butthole Surfers : Locust Abortion Technition (1987)
“Dit is waarschijnlijk mijn favoriete album aller tijden. Wanneer ik het voor het eerst hoorde, toen het uitkwam, blies de prachtige maar even goed beangstigende weirdness me omver. Het klinkt alsof de duivel in Don Van Vliet kroop en hem beval een rock album te maken. Dit album heeft me erg geïnspireerd, vooral de geluiden, de solo\’s, de anti-structuur, de variëteit in de nummers… het opende mijn ogen en oren. Een nummer als ‘Kuntz’ was mijn eerste, en briljante, introductie in Thaise muziek. Geweldig.”
Sleep : Jerusalem (1999)
“90% van de tijd verwijzen journalisten of fans naar Creature als een stoner band… nu, ik houd niet echt van stonermuziek, en we zijn er beslist geen. Voor mij zijn er maar twee echte stoner bands: Sleep en Kyuss. Sleep zijn fantastische, buitengewone pioniers. Niemand krijgt me in een trance zoals Sleep dat kan. Dit album is als een ritueel: diepe, hevige, lage, ritmische, luide, krachtige, monotone muziek die (het machtige) Black Sabbath als mietjes doet klinken. Het is de perfecte soundtrack voor een ontspannen rit in het drukke, chaotische verkeer van vandaag.”
Tinariwen : Aman Iman (2007)
“Twee jaar geleden verloor ik een tijdje min of meer mijn liefde voor muziek, zeker rockmuziek, na jaren en jaren niets dan muziek. En ‘Aman Iman’ was een van de enige albums waar ik naar kon luisteren, en dat deed ik dan ook, waarschijnlijk zo’n 200 keer. Ieder nummer is een killer tune. Het doet met geloven dat alle blues en rockmuziek ergens in een Afrikaanse woestijn geboren is: zo puur is het. ‘Soixante Trois’ is mijn favoriete nummer, het is duister en traag en de sfeer is verbijsterend, terwijl ‘Cher Achel’, het openingsnummer, me zin geeft om te dansen.”