Soms zijn slechts twee minuten en elf seconden nodig om the bare essence van een Wunderkind de grond onder je voeten te doen beven. ‘Whack’, de ‘moeilijke’ opener op Mica Levi’s laatste reguliere album ‘Blue Alibi’, is zo’n ontzagwekkende binnenkomer. Staccato, weifelende gitaarmotieven die aan freejazz doen denken, worden na één minuut en vijftig seconden verbrijzeld door één van de handelsmerken van de artiest uit Surrey: een bloedgeile diepte die je de roede geeft met een passie die aan The Haxan Cloak’s ‘Consumed’ doet denken. Zo’n diepte die enkel Levi tegenwoordig creëren kan. Hen heeft er sinds ‘Jewellery’ – debuut van Micachu and The Shapes dat onder de vleugels van Matthew Herbert uitgroeide tot een cult-classic – een uiterst interessant parcours op zitten. Redenen genoeg om in het jaar des Heren 2021 even over de schouder te kijken. Want hoe werd Mica Levi dé stem van de hedendaagse avant-garde?
Jimmy McNulty en James Bond
Het was bijna onvermijdelijk dat Levi uiteindelijk de ultieme synthese zou weten te vormen tussen het abstracte, louter gevoelsmatige en het héél-erg-visuele-en-concrete van de popmuziek anno 2021. Hen studeerde na een passage bij de Watford’s Purcell Music School compositie aan de Guildhall School in Londen, een vermaard instituut dat onder andere Jimmy McNulty en James Bond tot haar alumni mag rekenen. Een zekere theoretische blik die leidt tot een dwangmatige precisie is Levi hierdoor zeker niet vreemd.
Anderzijds is Levi sinds hun doorbraak een household name geworden voor wie van de hedendaagse cinema houdt. Met wat voor ondergetekende nog steeds de beste score van de laatste decennia is – die voor het lijzige ‘Under The Skin’ van Jonathan Glazer – schiep Levi een volledig nieuw kader. Het is de perfecte symbiose tussen de visuele sleutelscènes en een viscerale, aardedonkere sound die leunt op tergend trage glissando’s (‘Love’! ‘Death’!). Die soundtrack is het resultaat van een jarenlange oefening in sound design met klassieke én hypermoderne middelen. Denk aan het tweede album van Micachu and the Shapes, ‘Chopped and Screwed’, een briljante live-opname met de London Sinfonietta, maar even goed aan de bizarre samenwerking met Jonatan Leandoer96 a.k.a. Yung Lean; ‘Sticks & Stones’.
De sterkte van Levi schuilt echter niet enkel in de onwaarschijnlijk strakke formule van op de ‘Under The Skin’ OST of in hun sound design, maar ook in de schijnbaar oneindige mogelijkheden die hun idiosyncratische esthetica biedt. Zo getuige ook één van de betere albums uit 2016; ‘Remain Calm’, een samenwerking met cellist Oliver Coates, die ook al mocht opdraven op ‘Under The Skin’. Het is een soort literaire tocht doorheen de natuur (‘Dolphins Climb Onto Shore For The First Time’) en prozaïsche Britse vrijdagavonden (‘Fight In The Men’s Toilets’) die qua sfeer aanleunt tegen wat de filmcomponist Levi tracht neer te zetten, maar soms vrijer kan klinken, een kwaliteit die ook het recente ‘Ruff Dog’ heeft. Want vergis je niet: hoe schuchter en terughoudend Levi ook is naar de media en het publiek toe, hoe zeker hen is van eigen kunnen. Een heldere visie op de muzikale lezing van concepten als spanning en emotie ligt dan ook aan de basis van de successen die Levi sinds 2009 aaneen rijgt.
A juxtaposition in fate
Een volgende triomf is de score voor het hedendaagse drama ‘Zola’ (van Janicza Bravo). Een op een Twitter-draadje gebaseerd verhaal vraagt om een hypermoderne invalshoek, moet Bravo gedacht hebben. Levi beweert echter amper met internet overweg te kunnen, en al helemaal geen tweets te lezen. En toch, en toch. Levi maakt opnieuw gebruik van hun gekende frasering om het visuele niet onder te sneeuwen, maar net kracht bij te zetten zonder schreeuwerig te worden. Om aan te sluiten bij de hartslag van het retrodrama maakt hen gebruik van de harp, een instrument dat volgens Levi ‘”very attached to things like glamour, heaven, bliss, innocence, purity, and ancient realms” is. De speelsheid in de andere instrumentatie (denk aan muziekdoosjes en xylofoons) voelt wat onwennig en klam aan, maar net daardoor des te meer Mica Levi. Het is bijna absurd om vast te stellen dat diezelfde Levi – nota bene geroemd om hun ‘kenmerkende geluid’ – op ‘Ruff Dog’ en in mindere mate op ‘Blue Alibi’ hun stem verbergt in lo-fi gitaarriffs en non-descript vocals. Bij Levi is er geen a noch b, enkel de breed uitwaaierende lijn tussen die twee punten. En dat is wat hun oeuvre écht verfrissend maakt.
Het unheimliche zoeken in pure schoonheid is ook wat Levi doet om de gemythologiseerde smart van Jackie Kennedy te vertalen – of beter gezegd – te ondersteunen. Een gezichtsuitdrukking die vele tegengestelde gevoelens vat, denk bijvoorbeeld aan verdoken opluchting en diepe rouw die Natalie Portman excellent neerzet, wordt voor Levi aanleiding om te tonen dat ook een warme, klassieke orkestratie nog steeds vernieuwend gebruikt kan worden. Opnieuw dringt een juxtapositie zich op, ditmaal met ‘Lipstick to Void’, dat op basis van artificiële, ijskoude klanken Scarlett Johansson begeleidt in haar nietsontziende mannenjacht. En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. De nog altijd maar 34-jarige Levi noopt tot interpretatie en herinterpretatie. Visueler wordt muziek niet, interessanter ook niet. Schrik niet wanneer u binnen 30 jaar in het MOMA staat, lichtjes teneergeslagen na het lange wachten, denkend aan toen Levi nog gewoon Micachu was.