I’m about to crash into the water, gonna take you with me
Uit ‘Crash’
I’m high voltage, self-destructive, end it all so lеgendary
We schrijven 2010. Tom Waes rijt de hitparades open met ‘Dos Cervezas’ en het WK in Zuid-Afrika noopt Shakira tot het uitbrengen van, nu ja, VAKA VAKA. In het Engelse hinterland groeit Charlotte Aitchison op in de rave-annex-Myspace scene, temidden van de opgang van Tomorrowland-propaganda (ja Swedish House Mafia, we kijken naar jullie) en Taio Cruz’ inmiddels gedynamiteerde sterrenstatus, maar ook van het emblematische ‘TiK ToK’ van Ke$ha. Nadat de absurde EP ‘Emelline/Art Bitch’ aan het einde van 2008 toont dat de 16-jarige Aitchison, a.k.a. Charli XCX – de naam een reliek van de MSN Messengertijden – het heeft, waagt Asylum Records de sprong: Charli XCX ligt gebonden voor maar liefst vijf volledige albums. Een deal die Aitchison onder meer bij The Guardian breed becommentarieerde, en die ook recent weer voer voor discussie bleek. Is het überhaupt wenselijk om zulke langdurige en veeleisende contractuele banden aan te halen met iemand die nauwelijks tegen de meerderjarigheid aanschurkt? De vraag stellen is ze beantwoorden.
I don’t know why I got a tendency to run away
Uit ‘New Shapes’
Don’t know why I’m always pushing for a sweet escape
Maar het verhaal is uiteraard – en dat zal u in goede christendemocratische traditie best begrijpen – niet eenzijdig. Een jonge aspirante popster kan bezwaarlijk klagen wanneer een major label een enorm platencontract aanbiedt, iets wat op zijn zachtst gezegd niet iedereen te beurt valt. Natuurlijk is het verwachtingspatroon van een 16-jarige niet altijd waarheidsgetrouw: vijf albums lijken ook maar een 50-tal tracks, en Charli schreef er een veelvoud van in enkele maanden. Output is voor de uiterst productieve Charli nooit een probleem gebleken, tenzij om omgekeerde redenen, namelijk omdat het simpelweg te veel is om in een commercieel interessant patroon te gieten. Maar een album schrijven is één zaak, de hele workstream rond de productie, de distributie en uiteindelijk ook de marketing zijn een heel andere wereld. Een trage, administratieve wereld. En als er één ding is dat de rusteloze Charli absoluut haat, is het inertie.
Asylum/Atlantic had het echter goed gezien: in Charli XCX huist dé popster van de toekomst. Dat heeft vele voordelen. Er is altijd nood aan een perspectief, ook in de immer terugkijkende popsector. Het uitpakken met een frontrunner is goed voor de street cred van het label, en op termijn ook voor lucratieve samenwerkingsverbanden met de grootste popsterren (David Guetta, Haim en Troye Sivan) en met de meest invloedrijke producers van het moment (denk aan wijlen SOPHIE, A.G. Cook, Oneohtrix Point Never, BJ Burton, enz.). En er is natuurlijk Charli’s explosieve songwritingtalent. Debuutalbum ‘True Romance’ is commercieel nog een relatieve slag in het water, ondanks de aandacht van Pitchfork en co. Met ‘I Love It’ en ‘Fancy’ schrijft Charli echter Lena Dunham-gewijs een soundtrack voor de trashy, suikerhoudende decadentie die heerste rond het non-jaar 2013; dat mogen we een pandemie, een energiecrisis en een sluipende oorlog later stilaan best beweren.
But sometimes I get scared
Uit ‘Every Rule’
’cause I know it’s unfair
Anderzijds grijpt een visionair vaak (bewust) naast het onmiddellijke geld, iets wat een major dan weer liever wél ziet gebeuren. Een ander nadeel is de ongrijpbaarheid van het fenomeen Charli, een steeds roodgloeiende motor met een enorme paardenkracht die wel eens – vanuit het oogpunt van het label welteverstaan – uit de bocht durft te vliegen. Dat doet ze in 2017 met haar twee baanbrekende ‘mixtapes’: ‘Number 1 Angel’ en waarschijnlijk haar meest geliefde ‘Pop 2’. Artistiek nog steeds hoogtepunten in Charli’s oeuvre en een complete omarming van de PC Music-esthetiek in de popmuziek, maar ook des te controversiëler. De mixtapes werden immers gratis gereleased, achter de rug van het label om, en waren eigenlijk (dixit Charli zelf) ‘essentially a whole new album‘. Het label, dat de release van een regulier nieuw album enkele malen uitstelde, was radeloos. De streamingdiensten wisten niet meteen wat aan te vangen met een non-release zoals een mixtape. De fans daarentegen konden niet malen: 20 compleet verse en vernieuwende popsongs in één jaar.
En nu is er, anno domini 2022, ‘CRASH’. Het vijfde album in het kader van de grote platendeal na ‘True Romance’, ‘SUCKER’, ‘Charli’ en ‘How I’m Feeling Now’ is een feit. Ondanks alle omzwervingen heeft Charli op haar nog altijd maar 29e (!) de indrukwekkende rit uitgezeten. ‘CRASH’ is meer dan ooit een statement: kijk mij een popster met een major deal zijn, onder één dak met Ed Sheeran en co. Opnieuw is het aangekondigde poptastic-karakter van de plaat een beetje bedrieglijk. Inderdaad, de hooks van klassiekers ‘Cry For You’ (van September) en ‘Show Me Love’ (van Robin S) worden gerecycleerd in een soort van Eurodance-ode en de synths zijn dik aangezet en minder scherp dan op de PC Music-samenwerkingen, maar verder is er weinig tot geen laaghangend fruit dat Charli plukt. Haar samenwerking met A.G. Cook – noblesse oblige – ‘Every Rule’ is zelfs teder, op een manier die Angelo Badalamenti zou weten te appreciëren. Het is de sound van een popster die het vertrouwen heeft om haar relatief niche-publiek de mainstream (opnieuw) te doen inpalmen en zelfs legit popsterren – denk aan Carly Rae Jepsen – de steven te doen wenden.
Call it what you want, I got a habit for destruction
Uit ‘Move Me’
Take all of your trust and then betray it like it’s nothing
Het is opvallend: wanneer de rest van de wereld de early nilliesvorm van poppunk en trashy rap opnieuw omarmt, keert Charli op haar stappen terug, zij het zoals steeds terend op haar idiosyncrasie. De enorme druk om muziek uit te brengen heeft Charli niet klein gekregen, ondanks de nodige strubbelingen tussen label en artiest. Wat er nu verder nog komt, weet niemand, behalve dan dát het er komt, en dat er véél zal komen. Charli beweert al volop aan haar volgende album te werken. Op welk label dat er komt, is nog niet concreet, maar de geruchten over de opstart van een eigen, onafhankelijk label klinken steeds luider. Het zou de beginnende artiest met een mindere productiedrive zomaar een wurgcontract of twee kunnen schelen.