Een showcasefestival anno 2023? The Rev? Inderdaad, ook wij moeten eraan geloven. Het begon enkele weken geleden al, toen (mph) met frisse tegenzin Eurosonic Noorderslag aandeed. Moet je nagaan: dat is zoals Serge Simonart die níet bevriend is met een wereldster. Onwaarschijnlijk, dus. Maar we kregen er schijnbaar niet genoeg van. Lusteloos rondlummelen doorheen een praatgraag publiek, terwijl De Industrie haar zonen en dochters uitzendt? Drie keer bevestigend knikken wanneer een artiest bevestigt ‘dat het dak eraf moet’, om dan een doorslagje van pakweg Fontaines D.C. ten beste te geven? Het is vaste prik tijdens dit soort collectieve toonmomenten met korte sets waarin té veel moet. De Antwerpse Noordersingel was het voorbije weekend voor de veertiende keer the place to be voor alles wat min of meer nieuw en zeker Belgisch is. En wij waren er dus (even) bij.
Eigenlijk is alles aangenaam zolang artiesten gewoon doen alsof ze een normale set spelen. Trix is potentieel een bijzonder goede locatie, met de juiste indeling om het geheel niet tot een overdreven drukke bedoening te herleiden. Het geluid zit meestal gewoon prima, en een gezellige babbel tussen de sector en een verdwaalde plebejer kan zomaar zonder anderen al te veel te storen. Klaas Janzoons, Noëmie Wolfs en die zoon van Luc Janssen lopen er schijnbaar geïnteresseerd bij. De rest doet alsof ze de groteren der aarde vooral niet opgemerkt hebben. Een soort ultieme ons-kent-ons dus, maar zonder te veel gedoe.
We Are Open leent zich niet meteen tot al te veel ‘moeilijkdoenerij’, en dan is het des te verfrissender om artiesten als Lennart Heyndels te zien verschijnen op de affiche. ‘Bruxelles MIDI’, zijn relatief nieuwe album, gaat helemaal nergens heen, maar dat moet u als grootst mogelijke compliment zien. Het is geen stuurloosheid, maar een eindeloze reeks twists and turns die ook live een aantrekkelijke verwarring zaaien. De Kelder in Trix bleek echter vooral klaar voor een heerlijk gesprek over de werkweek of de gezondheid van de kinderen. Heyndels liet het gelukkig niet aan zijn hart komen.
Minder omzwachteling was er bij Kleine Crack & Slagter, de VHS-koningen van ‘t Stad. Met een soort Death Grips-op-lachgas-act werd de Kelder herleid tot iets wat heel heftig leek, tot je beseft dat je naar een Samson & Gert-remake luistert (‘ALLES IS OP’). De beats zijn behoorlijk standaard, maar er zit een Sturm und Drang in die naar adem doet happen. Of het nu over grammekes of stoppen me spele gaat, Kleine Crack slacht en Slagter crackt. Onze veelgeprezen gastredacteur (avde) wist na afloop het volgende aan zijn zweetlucht toe te voegen: ‘dit is Amerika, man’.
Ook opmerkelijk: het eerste solomoment van Jazz Brak, STIKSTOF-OG en Bro van Gekke Guy. Een opvallend oprecht halfuur aan vader-dochterliefde, onzekerheid en Brussels parkings. Geen groene brieven in de zwarte kous, maar BX mét fucking L. En Brak nam géén dikke L voor zijn show in de Club. Met een moddervet pleonasme onder de arm – ‘Ronde Cirkels’ – wandelde Brak redelijk behoudend over zijn turf. De teksten zijn niet altijd even literair, en de soms ronduit zelfgenoegzame beschouwingen kunnen beter ingetoomd worden, maar er staat wel iets. En het moet gezegd: niet afsluiten met een goedkope STIKSTOF-ode is een grote plus.
En dan waren er gitaarbands. Het is een vreemde vaststelling, maar zowel 30,000 Monkies als Meltheads zetten een ‘heavy’ act op die in de praktijk behoorlijk salonfähig blijft. Al kan het ook dat het idee van ‘een zotte vriendengroep uit de middelbare school van achter de hoek’ iets te veel blijft kleven. Versta ons niet verkeerd: het is allemaal prima uitgevoerd en ietwat grotesk gebracht, met veel ‘ijzige blikken’ en een onverschilligheid die verraadt dat er wel degelijk sprake is van louter verschilligheid. Maar er is geen urgentie: het is alsof Owen Wilson in ‘Midnight in Paris’ terug wilt naar de vroege jaren 90 en niet Hemingway, maar King Buzzo of Ian MacKaye tegenkomt in het Parijse nachtleven. Ronker laveert dan weer tussen Enter Shikari en Idles, wat op zich niet meteen lovenswaardig is, maar de band heeft wél twee uitstekende zangstemmen. En we hebben kunnen lachen met de paar mannen die minutenlang puffend de zanger moesten torsen in het Café. Mayorga, de winnaar van De Nieuwe Lichting, deed het met een slepende cover van – jawel – ‘Lovesong’ en met een recht-uit-de–nillies-hitje ‘Girlcrush’, dat zich van een bijzonder vreemd uitgesproken Engels bedient, maar lekker wegluistert.
En toen was er enkel nog de Singel en de nacht. Hebben we acts gezien die zich kunnen meten met de affiches van de expliciet toekomstgerichte festivals in West-Europa? Niet meteen. Maar zout op alle slakken kan je niet meer gebruiken wanneer het gevroren heeft. Trix slaagt erin om een geheel vriendschappelijke avond met af en toe interessante artiesten neer te zetten, alsof het om een oefenwedstrijd tussen pakweg Slowakije met Vittek en Hamsik en de Rode Duivels gaat. Dat heeft ook zijn waarde. En zo weet u weer wat we op StuBru gaan horen de komende maanden, nietwaar (mph)?