Het gonst van de bedrijvigheid in de krochten van het internet, waar opiniemakers zich schuimbekkend vergalopperen om de tegenstanders met pek en veren te overladen. De protagonisten van het opzienbarend robbertje vechten: een Youtube-ster die even in de wachtkamer is geplaatst (Acid), een CD&V-kopstuk dat staatsmanschap tracht te etaleren via TikTok (Sammy Mahdi), en een groep verguisde studenten die er werkelijk alles aan gedaan heeft om het adagio ‘slechte reclame is ook reclame’ te doorbreken (Reuzegom).
Een andere etterbuil begon een tweetal weken geleden te kloppen. De eerste pulseringen kwamen uit Vilnius, maar ettelijke dagen later waren het aantal beschuldigende vingers richting Rammstein en diens illustere frontman Till Lindemann al aanzienlijk toegenomen. Zo dreigt ook de aanvoerder van het meest populaire Duitse exportproduct in de maalstorm van de #MeToo-beweging kopje-onder te gaan. Het script is in ieder geval tergend herkenbaar: de eerste ontkenning is reeds de wereld ingestuurd (nog voor de andere beschuldigingen aan de oppervlakte kwamen).
Volgens datzelfde scenario heeft het er dus alles van weg dat Lindemann in de dagen en weken die volgen van zijn sokkel dreigt te donderen. Het zou echter zo maar eens kunnen dat, gezien zijn populariteit, er hem nog wél genoeg handen wachten die hem opvangen in de mensenmassa. Too big to fail? We houden zijn show in de Lotto Arena goed in de gaten. Kinderen niet toegelaten, genau. De Duitser heeft nu eenmaal net iets meer aanhangers dan – we zeggen maar iemand – Win Butler.
Anderen bevinden zich echter al ettelijke hoofdstukken verder. Zo schreven we in onze terugblik op het jaar 2021 al over de fall from grace van Mark Kozelek, de bezieler van Sun Kil Moon. Nadat ook hij eerst de kaart van de totale ontkenning had getrokken na beschuldigingen over diens lapsussen in het morele compartiment aan de oppervlakte kwamen. Vervolgens trok Kozelek zich schildpadgewijs terug uit het publieke leven.
Aan die radiostilte kwam recent een eind: met ‘Black Perch‘ geeft Kozelek een inzage – met kenmerkend impressionisme – in het leven van een artiest die plots geschorst vanuit de tribune moet toekijken (“Yeah, sure, for now there’s no work, / but having no work has its perks”). Het nummer is géén knieval of bekentenis van schuld, noch een vergoelijking van wandaden. Het is een verderzetting van de gelatenheid die ook zijn eerdere werk typeert en wekt – zowaar – enige goodwill op.
Die wordt echter vakkundig van de kaart geveegd door de release van opvolger ‘Raging Bull’s Jaw’, een tenenkrullend duet met Rachel Haden dat weinig subtiel dienst lijkt te doen als propagandasong voor Kozelek: uit haar lofzang over de voormalige frontman van Red House Painters leren we dat hij genne gemakkelijke is, maar dat we toch vooral moeten onthouden dat het wel degelijk gaat om een toegewijde partner mét bovendien een uitstekend gevoel voor humor. Valt dat even mee. Slotsom:”‘t is toch zo ne slechte nog ni“. We raden Till Lindemann een andere PR-strategie aan.
Dat epistel hebben we overigens reeds eerder gezien – de brief uit het kamp van Koeken Troef! – indachtig. Inmiddels heeft het er alles van weg dat we ook het einde van deze saga reeds kunnen voorspellen, rekening houdend met de variabelen die het publieke rehabilitatietraject bepalen: de diepte van de knieval, het aantal en aard van de aantijgingen en pervers genoeg ook de populariteit van de artiest in kwestie.
Want is het niet vooral dat laatste dat dé allesbepalende factor is? Wie tot driemaal toe het Koning Boudewijnstadion kan laten vollopen heeft nu eenmaal wat marge om volgers kwijt te spelen. De tourkaravaan van Rammstein knalt inmiddels ongestoord verder en liet ook in München weer een mensenmassa met verschroeide wenkbrauwen achter. Wie zoals Sun Kil Moon op het Absolutely Free Festival in Genk staat heeft het vermoedelijk lastiger om van dergelijke schaalvoordelen te genieten.
Men zou daardoor te gemakkelijk de digitale volksjury als arbitrair kunnen wegzetten. Dat gaat echter voorbij aan een belangrijk gevolg van de beschuldigingen: daar waar het werk van Rammstein als satire kon worden beschouwd, of het opzoeken van grenzen in een veilige omgeving, werpt zich nu op zijn minst een schaduw op toch ruwweg half het repertoire van de Duitsers. Wie zich kon verkneukelen aan de schijnbaar onschuldige, jeugdige ontboezemingen van Kozelek, komt er nu mogelijks bedrogen uit.
Dat in deze gevallen het scheiden van werk en mens een dun koord is lijken de artiesten soms ook zelf te beseffen. ‘Pussy’ galmde nog wel door de boxen in Vilnius, maar bleef in München wijselijk achterwege. De ‘casting director’ die de voorste rijen van de optredens afschuimde is inmiddels bedankt voor bewezen diensten. Een dubieuze mea culpa waarvan de band zelf vooralsnog weinig last van lijkt te hebben.
Twee maten en twee gewichten? Wie daardoor een lans wilt breken voor Kozelek die geruime tijd thuis zat te kniezen dient zeker nog eens naar ‘Raging Bull’s Jaw’ te luisteren. En ook met die schorsing lijkt het wel mee te vallen: Sun Kil Moon staat inmiddels weer op Austin City Limits, waar Kozelek zijn onbetwistbare talent gaat kunnen etaleren. Tot in den treure.