Consistentie is naast een blijk van talent vaak ook een teken van noeste arbeid. Dag in dag uit de strijd aangaan met een arsenaal aan instrumenten, om dan vervolgens bikkelhard te zijn in de selectie van wat de buitenwereld ter ore mag komen. Plaat na plaat vecht de protagonist voor de aandacht van de vluchtige luisteraar, waarbij hij zich langzaam maar zeker weet te ontdoen van het juk der scepticisme en zowaar iets van een reputatie weet op te bouwen. Anderen hebben meer geluk, en weten in recordtijd een binnenweg naar de hogere regionen der festivalaffiches te vinden door een combinatie van geluk, de nodige persaandacht én een handvol oorwurmen. De kaarten worden niet altijd eerlijk geschud.
Het hoeft niet te verbazen dat we bij Skyline Rev een zekere affiniteit voelen met de artiesten uit de eerste categorie, die doordacht en gestaag een oeuvre opbouwen waarop de tand des tijds geen invloed lijkt uit te oefenen. Met doorzettingsvermogen bereikt de slak de ark. Met die insteek breken we dan ook graag een lans voor Alessandro Cortini, het Italiaanse elektronicawonder, dat met ‘SCURO CHIARO’ recent een dijk van een plaat heeft uitgebracht. In wat volgt gidsen we u maar al te graag doorheen de boeiende carrière van de in Portugal residerende Cortini.
Voor de leken: zijn meest recente worp is een uitstekend beginpunt. ‘SCURA CHIARO’ is een prachtig geheel en – we wikken onze woorden – misschien ook wel zijn sterkste werk tot dusver. Neem nu ‘CHIAROSCURO’, dat even zand in de ogen strooit en de indruk geeft als softe ambienttrack door het leven te gaan, maar ergens halverwege uit zijn cocon barst en kleur bekent als epische synthorkaan. Voor de diehards onder ons: quasi alle klanken op de plaat komen van de ‘Strega’, de door Cortini eigenhandig ontworpen synthesizer. Moet zeker niet onder doen: het gitzwarte ‘SEMPRE’; een schizofreen klankspel dat zo op recentere releases van Trent Reznor & Atticus Ross had kunnen staan. Dat laatste hoeft niet te verbazen: Cortini’s naam begon pas echt te circuleren toen hij door Reznor ingelijfd werd om tussen 2005 en 2008 live de keys voor zijn rekening te nemen bij Nine Inch Nails. Verder is hij te horen op ‘The Slip’ en nam hij ook plaats in de studio voor ‘Hesitation Marks’.
Het zou echter te kort door de bocht zijn om teveel van zijn sound aan de invloed Reznor te wijten. Al voor hun wegen kruisten, was Cortini reeds thuis in de business van weinig hoopgevende elektronica. Samen met Pelle Hillström zet hij al sinds begin jaren ’90 zijn schouders onder Modwheelmood, een uitlaatklep voor in elektronica bedolven popmuziek. De eerste release op eigen kracht komt er met blindoldfreak, dat in 2009 één ijzersterke EP op de wereld loslaat maar al snel uitdooft gezien Cortini besluit onder eigen naam naar buiten te treden, tevens één van de redenen waarom hij uiteindelijk ook Nine Inch Nails achter zich laat. Niet dat dat definitief een streep door zijn verdere samenwerkingen zet: zo duikt hij onder andere nog de studio in met Maynard James Keenan om het fascinerende ‘Conditions Of My Parole’ van diens zijproject Puscifer mee vorm te geven. Uiteindelijk stapt hij ook nog op de tourbus met Ladytron, om als SONOIO hun voorprogramma te verzorgen. Opnieuw maakt hij een uitstekende indruk en wordt hij gevraagd om mee in de studio plaats te nemen om de productie van ‘Velocifero’ en ‘Gravity the Seducer’ voor zijn rekening te nemen.
Just can’t get enough
Uiteindelijk blijken het allemaal betrekkelijk korte escapades en leidt de weg terug naar eigen werk. Bij de release van ‘Avanti’ komt de aandacht voor het eerst ook te liggen op het visuele. Tijdens de ‘Live A/V’ tour wordt zijn partner Emilie Elizabeth gevraagd om het geheel ook live vorm te geven, waarbij de albumhoes op alle mogelijke manieren geïnterpreteerd wordt.
For the kind of music I present live, in which there is no band, there isn’t much physically when it comes to my performance. I’m playing instruments that don’t require any physicality. I felt there had to be some sort of visual counterpart that connected to the sonic content in a way that made sense – rather than something just to accompany it and keep people entertained.
Alessandro Cortini – The Quietus
Zijn solocarrière krijgt pas écht een duw in de rug wanneer hij zijn handtekening zet onder een contract bij Mute Records, het geesteskind van Daniel Miller, wiens naam voor altijd geassocieerd zal worden met Depeche Mode. De eerste langspeler die uitkomt onder de vleugels van Mute is ‘VOLUME MASSIMO’ en is, zoals de titel aangeeft, een uitnodiging om de volumeknop gezwind open te draaien. De aandacht voor het visuele aspect blijft echter groot: Emilie Elizabeth en Raki Fernandez worden voor de kar gespannen om de plaat grafisch tot in de puntjes te verzorgen.
In 2020 weet Cortini een nieuw publiek aan te boren door in zee te gaan met de Brit Daniel Avery. Met de producer brengt hij ‘Illusion of Time’ uit, opnieuw in de stal van Mute Records. De titeltrack behoort tot op de dag van vandaag misschien wel tot het meest bekende werk van de Italiaan.
Welgeteld één jaar later trekt Cortini de deur in Berlijn achter zich dicht en trekt naar het platteland in Portugal. Een atypische keuze voor iemand wiens muziek lijkt te refereren aan de ruwe (hoofd)stad. “It was a night and day change in the sense that we went from the grey, brutalism of a city like Berlin, which has its charm, to the countryside, sheep, and warmth of Portugal. We realized it’s more up our alley. It feels like home. We’re very happy about that”, laat hij optekenen bij Headphonecommute. Op het Iberisch schiereiland poot hij een nieuwe studio neer, waar hij in alle rust zijn ding kan doen. Hoeveel tijd hij er dit jaar effectief zal doorbrengen is nog maar de vraag: in het najaar vervoegt hij terug de gelederen van Nine Inch Nails om de bühne onveilig te maken. Voor dergelijke verschroeiende arbeidsethos nemen wij onze hoed af.
Uitgelichte afbeelding: still uit de video voor ‘BATTICUORE’, geregisseerd door Emilie Elizabeth en Alessandra Leone.