‘Daniël Termont was daar toen ook!’. Een significant deel van het gesprek met True Champions Ride on Speed bestaat uit het ophalen van herinneringen aan een toch wel legendarisch tuinfeest op de Rodelijvekensstraat 16 in Gent. Zo kwam ondergetekende ze zelf op het pad, terwijl andere Skyline-leden ook rond die tijd – 2012, een jaar dat raar met een grote R bleek – een podium deelden met het Antwerpse trio, voor wat naar eigen zeggen hun slechtste optreden ooit was. Waarmee gedoeld wordt op Alas Atlas, voor de goede orde. Maar goed dat True Champions Ride on Speed – TCROS voor de vrienden – zich net dat niet kunnen herinneren.
Vage doch legendarische optredens, zoals onder meer een concert op het Bospodium van Dunk! en andere zeldzame momenten tekenen de carrière van TCROS. Als een eenhoorn dartelden ze tien jaar lang door ons muzieklandschap, om nu eigenlijk hun eerste langspeler in 12 jaar en eerste plaat tout court in 8 jaar op de wereld los te laten. Compleet met een fijne en naar hun doen bijna ongeziene run liveshows.
‘Wij zijn altijd heel verrast als dat soort verhalen naar boven komen, of als blijkt dat mensen ons zelfs volgen. Maar nu hebben we wel iets langer nagedacht over een strategie om die plaat uit te brengen en op meer plaatsen live te spelen. Stiekem hebben we geen nieuwe nummers, we speelden het merendeel al op Dunk! een paar jaar geleden. We schrijven gewoon zo traag dat we nu pas aan het aantal nummers voor een LP kwamen, anders hadden we eerder een EP uitgebracht. Maar we waren toch al zo lang bezig, dat we net zo goed een paar jaar daaraan konden plakken. We zijn echt de traagste band van heel België!’
Van een statement gesproken. Maar TCROS bekijkt het heel nuchter: ‘We hebben gewoon allemaal een ander leven buiten de band en iedereen zit min of meer op dezelfde golflengte.’ Nieuwe oude nummers of niet, de opnames van hun aanstaande ‘HARS’ (release op 27/5) volgen wel een nieuw proces en voegden tot nu toe onbekende ingrediënten toe aan het TCROS-recept: ‘De tweede plaat werd in één take opgenomen. Bij een van de Dans Dans-albums staat ‘recorded in one take and without overdubs’; heel cool om te zeggen, hadden we bij die tweede plaat dus ook beter gedaan!’
‘Maar ‘HARS’ is dus superhard voorbereid: repeteren, in Ableton voorprogrammeren, alle tempo’s analyseren. Heel moeilijk, maar het is wel gelukt. Het is ook goed dat in zo’n ingewikkeld proces [producer] Thomas Valkiers van Hightime Studio vree chill (1/3 van TCROS komt niet uit Antwerpen, red.) was. Je hebt iemand nodig die ook niet overanalyseert en zegt dat het in twee takes kan lukken, ook al is alles tot in de puntjes voorbereid. Zo niet, dan gaat de ziel eruit.’
‘Antwerpen is een toevallige uitvalsbasis’
‘HARS’ klinkt zowel vertrouwd voor wie TCROS al langer volgt, maar ook zwaarder. Denk Russian Circles, maar dan minder voorspelbaar (wat goed is). Met zo’n sound verkoop je vandaag zeker shows, want in de alternatieve metalscene komen mensen en masse opdagen voor dit soort bands. Bovenal is ‘HARS’ het True Champions Ride on Speed-album waar iedereen die het trio de afgelopen jaren al eens live kon zien, op zit te wachten: één brok energie, no nonsens en tegelijk heel gelaagd. Zo kan je net als bij hun concerten bij elke nieuwe luisterbeurt weer nieuwe dingen ontdekken. Het is iets wat TCROS graag bevestigd ziet, want los van de gedegen voorbereiding zocht de band een manier om een vloedgolf aan ideeën verzameld doorheen de jaren (‘we gebruiken hoogstens 1% van alles wat we bedenken’) samen te brengen zonder dat het een clusterfuck werd.
‘Geen enkele riff komt makkelijk tot stand, het is altijd zoeken met ons drieën. En onze eigen producer kon drum- en gitaar zonder bas als geheel niet snappen. We hebben alles gefilmd opdat we niet zouden vergeten hoe we dat moeten spelen.’ Synth en gitaar (op ‘HARS’ tegelijk gespeeld door gitarist Seppe Dyck) zijn het beste voorbeeld: ‘wat wel of niet synth en gitaar is, kan je niet altijd op gehoor vinden.’
In feite heeft TCROS er dus een nieuw bandlid bij gekregen. ‘Vroeger verdeelde ik mijn taken tussen synths en gitaren, wat je ook kunt horen op ‘Weder Onder’ (2014). Nu komt alles in feite samen’, zegt Dyck daarover. Bassist Stefan Hooijmans beaamt: ‘Seppe is van ons het meeste geëvolueerd.’ Op het einde van een paar nummers op ‘HARS’ ontsporen die synths ook helemaal, bovenop de gitaar-synth lijnen die dus door dezelfde persoon worden uitgevoerd. ‘Toch is alles gemaakt om live gespeeld te kunnen worden. Een ding is dat het te complex is om als één take op te nemen, maar we kwamen er wel telkens op door samen te spelen als band.’
Dyck nuanceert: ‘Die ‘synthgitaar’ is in feite niet zo complex; het is één instrument dat een meer gemixte klank voortbrengt, als een soort brei. Alles gaat door dezelfde effecten en met beide handen speel ik alsof ik enkel een gitaar zou spelen, maar dan met wat meer afstand tussen mijn handen.’
‘We hebben geen invloeden’
‘We hebben geen invloeden als band, we luisteren allemaal naar andere muziek.’ Zo luistert drummer Brent Van Poele heel veel Meshuggah. ‘Dat is een invloed, maar ik kan niet wat Tomas Haake kan, dus ik probeer het op andere manieren interessant te maken. Bovendien wil Seppe geen dubbele baspedaal. Het interessante is dus net dat we als individueel muzikant totaal anders denken en doen.’
TCROS gaat al bijna zo lang mee als een Battles, maar er is dus geen link. ‘Vooral de liefde voor originaliteit heeft bepaald hoe we klinken. Als we bij onszelf dingen horen die te veel doen denken aan iets dat we van elders kennen, wordt het afgevoerd.’
Peilend naar de toch wel bruisende alternatieve scene in Antwerpen en de rol daarvan in de geschiedenis van TCROS, klinkt de band droogjes. ‘We zijn zó onbekend, dat we zelfs daar niet bij horen. Heel lang geleden was er een wat hardere scene met veel postrock en konden we wel wat voorprogramma’s doen, dus dat heeft wel geholpen. We zaten toen iets meer in een hokje, maar daarna beseften we al gauw dat we dat niet per se wilden. Sowieso is er nu minder instrumentale muziek in ons land.’
Zou de doorbraak nu toch in het verschiet liggen? ‘We doen het vooral voor de fun. We willen gewoon spelen, maar niet in een bepaald circuit. Liever delen we de affiche met andere goeie muziek, die heel divers klinkt.’
De faux-lethargie van TCROS kan bij lange na niet verhullen hoe virtuoos en vitaal de band uit de hoek kan komen op een podium, en zolang die podia klein en intiem blijven, mogen we elke live-show met True Champions Ride on Speed als een privilege beschouwen. Net als op dat tuinfeest tien jaar geleden of een plek waar (sc) ze voor het eerst zag, maar zich niet meer kan herinneren waar precies. Maakt weinig uit, want ook hij sprak achteraf de gevleugelde woorden: ‘Dit is een van de beste bands van België’. Nuff’ said.