Een wachtzaal bij de tandarts. Lichtgroen behangpapier en folders ter sensibilisering der volkeren. Een licht zeurende pijn aan die kies rechts achterin. Trekken? Vullen? (mph) weet het ook niet. Hij schuifelt ongemakkelijk op zijn stoel. Wat als pijn voor eeuwig is? Is er dan een toekomst? Net wanneer hij besluit dat het bijzonder moeilijk is om die toekomst op dat moment te gaan vormgeven, verder dan het pijnveld van die rechterkies reikt, hoort hij de in reverb en delay verdronken piano. De melodie is hem bekend, maar ook weer niet helemaal. Alsof de handschoen rond een voet gewrongen wordt. ‘I’m good, yeah, I’m feeling alright‘ klinkt het.
Met een hol gevoel in de maag trekt (mph) dan maar richting de lokale supermarkt. Nog maar net heeft hij een winkelmandje genomen en is hij het draaihek door, of een nieuw nummer begint te spelen op de radio die de winkelbeleving aangenamer dient te maken. I’m blue, but this can be you and I/Then you left me and now I’m sittin’ here wondering why…
En dan daagt het. (mph) zit gevangen. In de Matrix.
Want eenmaal thuisgekomen klapt hij zijn laptop open. Het onding zoemt iets te luid, vast een teken aan de wand, maar hij surft standvastig naar Bandcamp, waar hij in alle onafhankelijkheid ‘Blue’ van Eifel 65 aanklikt. ‘Ik wist het,’ denkt hij, ‘ik wist het.’ Het deuntje is hetzelfde. Minder Blitz en Fingerspitz dan de nieuwe versie, dat zeker, maar wel degelijk een kopij. (mph) besluit de videoclip van de moderne banger te bekijken. Daarna is er geen twijfel meer mogelijk. David Guetta, die er nu uitziet als een ambtenaar die de Matrix mee beveiligt, en Bebe Rehxa, wiens naam overduidelijk een Matrix-simulatie is, feesten erop los like it’s 1999. ‘Geef me die blauwe pil, ik smeek het je’, weet (mph) nog net uit te brengen. Het zijn de laatste woorden die we hebben kunnen registreren.
Maar er is meer. Het systeem is groter dan enkel le Guetta, die nooit van een kleintje vervaard is geweest, getuige zijn legendarische show tijdens de opening van het EK 2016. Er is dichter bij huis ook Kris Kross Amsterdam, een Nederlands producerstrio dat met ‘Adrenaline’ Cascada’s ‘Everytime We Touch’ een nieuwe snit (denk: een mullet) gaf. The Starlings deden dan weer heel erg hard hun best om een streepje Ed Sheeran op het Eurovisiesongfestival te krijgen, maar daar stak een scherpe Alexander Rybak gelukkig een stokje voor.
En eigenlijk is dit artikel een gratuite opsomming van briljante herwerkingen van vroegere hits, dat beseft u ook. Let’s face it. Niet eens de moeite doen om ondergewaardeerde of onbekende melodieën te vinden en te hergebruiken is gewoon ‘in’. Denk ook aan de nochtans excellente melodie uit ‘Enjoy The Silence’ van Depeche Mode, die door Alok en Sigala in een Robin Schulzeske song wordt geduwd, nota bene met hulp van starry-eyed popster Ellie Goulding.
Er is natuurlijk niets mis met een lekker doorbetaald sampletje of twee, maar herwerkingen van hele essentiële elementen uit wat vroeger óók hits waren, alsof het ‘nieuwe songs’ zijn, maakt het allemaal wel erg bont. Echt helemaal nieuw is uiteraard helemaal niets, noch deze trend. Denk maar aan vriend van de nillies Eric Prydz, die met ‘Call on Me’ de Steve Winwood-classic ‘Valerie’ – euhm – interpreteerde. En of Madonna op ‘Hung Up’ niet exact hetzelfde met een oerzweeds refrein deed, laten we dan nog in het midden.
Naast het botweg botvieren van het botte verlangen om met iemands anders hits nogmaals te scoren, zij het waarschijnlijk meestal tegen schier onredelijke vergoedingen, is er ook nog de artiest die het écht meent met muzikaal erfgoedbeheer. Denk daarvoor aan Maroon 5, die Johan Pachelbel van een nieuw korset voorzagen. Poetry in motion, emotion in poetry. Of zoals Rainer Maria Rilke placht te zeggen:
Baby, I’ma have the best fuckin’ night of my life
And wherever it takes me, I’m down for the ride