Met een twee weken oud album onder de arm vonden de decibelvretende Schotten van Mogwai het nog eens tijd om naar de Ancienne Belgique af te zakken, en dit zelfs voor twee uitverkochte avonden op rij. Volgens hun hilarische Twitteraccount ‘Mogwai Hotel Review‘ kenden de Schotten een behoorlijk koel verblijf in Hotel Adagio, waar hun geluidstechnicus zelfs geen ontbijt meer kreeg ondanks zijn tijdige verschijnen. Enfin, niemand minder dan Forest Swords mag openen, en zo belooft het per definitie een meer dan onderhoudende avond te worden.
Wie erbij was op Sonic City 2013, wist dat we met Forest Swords onheilspellende, maar ook melodische live-elektronica te horen zouden krijgen. Matthew Barnes wordt live bijgestaan door een begenadigd bassist die zeker een meerwaarde brengt en het ‘bandgevoel’ al wat kan opwarmen. Met live visuals die van uiterst abstract naar puur psychedelisch meanderen, is er ook wat veil voor het oog, zeker vanuit de knusse AB-tribune. Vooral het heerlijke ‘Thor’s Stone’ blijkt ook live de nodige fond te hebben en een onvervalst hoogtepunt te vormen.
Hebben wij trouwens iets gemist? Mogwai staat dus tweemaal in een uitverkochte AB. Geen enkele (echte) hit, al zeker geen hip genre, noch een grote mediacampagne. Wij zien slechts één verklarende factor: Mogwai blijft een fenomenale liveband. Het blijkt dus soms nog te werken; langzaam een fanbase uitbouwen door veel te touren en regelmatig een album te droppen. Over naar de muziek dan, want in dit geval is dat album het niet onverdeeld enthousiast onthaalde ‘Rave Tapes’ (wat moeten we ook met zo’n naam). De setlist bestaat voornamelijk uit de twee recentste platen, al vergeten ze daarbij schaamteloos hun beste nummer van de laatste jaren te spelen: ‘How to Be a Werewolf’.
Naar verwachting staan de Schotten tegenwoordig garant voor een minder klassieke dynamiek dan we in het verleden van hen gewoon waren. Het keurslijf van ‘Rave Tapes’ en de – overigens strak vormgegeven – nieuwe esthetiek van het kersvers album en tournee laten dat niet toe. Dat zorgt er echter niet voor dat je minder werd meegetrokken in de muziek dan bij vorige passages; het loopt alleen wat anders. Zo wordt er met ‘Rano Pano’ een monolithische wall of sound opgetrokken, en is er ruimte voor een klein moment van bezinning met het altijd wonderschone ‘Take Me Somewhere Nice’. Dat ‘Rave Tapes’ meer elektronische invloeden bevat, wordt live pas echt duidelijk als een ziedend ‘Remurdered’ wordt ingezet. De band klinkt dan zowaar een beetje dansbaar, zonder dat de kitsch die we soms van 65 Days of Static voor de kiezen krijgen, té nadrukkelijk wordt opgezocht. De eentonigheid die post-rockbands zo vaak wordt verweten is dus geenszins van toepassing vanavond. Integendeel; tijdens de bijna twee uur durende set kunnen we onszelf niet op markante interessedipjes betrappen. Een unicum in de post-rockwereld, zelfs al ben je fervent Dunk!-bezoeker. Outzonen hoort er altijd een beetje bij, maar Mogwai heeft nu vakkundig bewezen dat het anders kan. Wat je ook van ‘Rave Tapes’ vindt, dat alleen al is een triomf. En zo voelde deze Mogwai-passage ook.
De encore brengt uiteindelijk waar iedereen op hoopte: véél decibels en verschroeiende uithalen van Braithwaite en co. Mogwai op zijn best, en vooral ook op zijn luidst. ‘We’re No Here’ blaast het laatste restje voorbehoud moeiteloos weg met een werkelijk snoeiharde apotheose en in de afzink een bak snerpende teringherrie. In extremis gaan de Schotten over naar volle Kevin Shields-modus. Daarmee sluiten we een oerdegelijke avond af, mét een band die het genre wederom naar een nieuw niveau heeft gebracht. Om meer vragen wij heus niet. Thank you, cheers.