Een stream of consciousness is een verstelstijl die heel occasioneel in pareltjes resulteert. Denk bijvoorbeeld aan een significant deel van ‘Benji’. Het magnum opus van de niet onbesproken Sun Kil Moon rust immers op dergelijke fundering. Artiesten als Destroyer wagen er zich regelmatig aan en dichter bij huis laat Erik De Jong zich er meermaals toe tot verleiden. In het geval van die laatste resulteert dat in songs die bij het sterkste uit het oeuvre van Spinvis mogen worden gerekend: zowel ‘Club Insomnia’ als ‘Lotus Europa’ zijn een wondere blik in de krochten van het brein van De Jong.
Soms resulteert dergelijke onnavolgbare gedachtestroom niét in muzikale hoogstandjes, maar wel in meer bescheiden artistiek product, ter heugenis van zij aan wie de gedachten ontspruiten: uw dienaar wist tijdens zijn meest recente verblijf in Italië zijn gezelschap te verblijden met het door de boxen laten galmen van Ghinzu. Waar de ingeving vandaan kwam zullen we nooit weten: de Waalse band was immers al jaren niet meer in de gedachten van ondergetekende voorgekomen. Was het de gewürztraminer van de dag voordien die er voor iets tussen zat? In tijden waarin streaming en de bijhorende versmachtende ‘recente zoekgeschiedenis’ vaak enige originaliteit fnuiken, was enige trots op zijn plaats. We kunnen niet allemaal ‘Club Insomnia’ uit onze pen toveren.
Ghinzu dus. Uiteraard ging de keuze naar ‘Blow’: dé plaat waarmee John Stargasm en de zijnen inmiddels al 15 (!) jaar geleden furore wisten te maken. De titeltrack – die tevens dienst doet als opener – is de perfecte dwarsdoorsnede van het album. Haast argeloos wekt het de aandacht van de luisteraar, en wie geboeid luistert beseft plots dat de band ergens halverwege grijnzend de remkabels heeft doorgeknipt. Wat volgt is een dollemansrit zonder weerga: onder begeleiding van Greg Remy en Mika ‘Nagazaki’ Hasson wordt men overladen met synthrock die immer pretentieus is, maar nooit verveelt. In een genre waar platgetreden paden de norm zijn mag men dat gerust als een huzarenstuk beschouwen. Er vielen geen klachten van de buren te noteren. Zou er nog gewürztraminer in huis zijn?
Niet dat ‘Blow’ de genese van Ghinzu betekent. Daarvoor was er immers al het oerdegelijke ‘Electronic Jacuzzi’, inclusief fantastische opener. Het debuut is een letter of intent en omvat reeds alle elementen die van ‘Blow’ dergelijke mokerslag maken, zij het in iets ruwere vorm. ‘Blow’ lijkt meer het resultaat van een zorgvuldig overwogen strategie, waar diens voorganger eerder teert op een abrupte oprisping van talent.
Het zet aan tot verdere mijmeringen: na ‘Blow’ staat de spotlight op Ghinzu. In het zuiden van België struikelen ze over superlatieven. Ten noorden hervalt men in de ergerlijke gewoonte om alle beloftevolle bands uit Wallonië te spiegelen aan dEUS. De veroveringstocht van Vlaanderen culmineert uiteindelijk in een plek op de affiche van Rock Werchter, maar wordt uiteindelijk een bescheiden Waterloo door een optreden dat na enkele minuten stil valt door technische problemen. Uiteindelijk krabbelen ze recht en wordt het geen sléchte performance, maar is het niet de grote zege waar iedereen voor duimt, mede door force majeure.
Ten noorden hervalt men in de ergerlijke gewoonte om alle beloftevolle bands uit Wallonië te spiegelen aan dEUS.
Maar kijk: een cliché waar Roberto Martinez zich wel eens schuldig aan zou durven maken leert ons dat een verloren wedstrijd nog niet wil zeggen dat de competitie om zeep is. Ghinzu krijgt immers ook de kans om in Brussel de Ancienne Belgique te temmen en doet dat met verve. België is op dat moment al lang binnen. Straf hoe snel het soms gaat.
De ambities liggen echter verder. Single ‘Do You Read Me?’ doet ook Frankrijk overstag gaan en levert een stek op de affiche van Eurockéennes op. In Parijs verkopen ze l’Olympia uit. Hun muziek duikt op in ‘Irina Palm’, met een glansrol voor Marianne Faithfull. Dichter bij huis wordt ‘Blow’ gebruikt om de end credits van ‘Ex Drummer’ te vergezellen. ‘Dragster Wave’ maakt dan weer een acte de présence in ‘Taken’.
In 2009 volgt de release van opvolger ‘Mirror Mirror’. Er wordt nog een versnelling hoger geschakeld: Muse neemt de band mee in zijn kielzog voor hun show in het Goffertpark. De zalen worden groter: de AB ruimt plaats voor Vorst Nationaal. In Frankrijk blijkt l’Olympia te klein en mag Ghinzu trachten het Zénith de Paris te temmen. De weg naar de top lijkt open te liggen. Dringend een nieuwe voorraad voor de feesten in huis halen.
Ghinzu, where art thou?
Het volgende album moet hun status definitief verzilveren. Jaren van touren en consistente en kwalitatieve output hebben hun vruchten afgeworpen: Europa heeft John Stargasm en de zijnen leren kennen en snakt naar meer. Er dient geoogst te worden. In 2013 laat Ghinzu weten terug in de studio te zitten om aan de opvolger van ‘Mirror Mirror’ te werken. Ze mikken op 2015 om het album in de rekken te krijgen. U voelt de bui al hangen: het is het begin van een calvarietocht waarbij men al snel het spoor bijster is. Dat zullen de gasten wel weten appreciëren.
GHINZU EST DE RETOUR –
Le Soir, 2015
Aanvankelijk lijkt er van een mysterie nochtans geen sprake. Akkoord: in 2015 zien de fans van Ghinzu geen nieuwe plaat verschijnen, maar bij shows in Parijs en op Arras trakteren ze het publiek op maar liefst 4 nieuwe nummers. Er circuleren al snel een handvol opnames van nummers als ‘Face’ en ‘Barbe Bleue’ die doen vermoeden dat deze ook de tracklist van die langverwachte vierde telg zullen halen.
Le prochain album de Ghinzu est repoussé et ne sortira qu’en septembre 2016
Serpico, 2015
Dat de opnamesessies nog niet afgerond zijn, wordt duidelijk in 2016. De band laat weten de Atlantische Oceaan over te steken om in Brooklyn de studio in te duiken om verder te werken aan zijn album.
Recording recording recording. It’s on its way.
Ghinzu, 2016
In die zomer gaat Rock En Seine nog voor de bijl voor de Belgen, die in bloedvorm lijken te verkeren. Het lijkt een kwestie van tijd voor dat culmineert in nieuw werk.
Op 5 september 2016 dankt de band via sociale media de fans voor de zomertour. Het blijft tot op heden het laatste teken van leven van de band op sociale media. Eén jaar later is er echter nog laatste strohalm voor de fans.
Je croix qu’on sort l’album en janvier.
John Stargasm, RTBF 2017
In januari is er…niets. Geen nieuws van Ghinzu, geen teken van Stargasm of één van de andere bandleden. De band lijkt met de noorderzon verdwenen en dit zorgt voor de nodige speculaties onder de lichtjes wanhopig wordende fans. De deadlines verdwijnen en maken plaats voor een grote leegte. De website van de band wordt offline gehaald. De angst groeit dat het doek definitief gevallen is voor Ghinzu.
Men neemt afscheid van 2017. Het jaar nadien lijkt Ghinzu langzaam maar zeker uit de hoofden van mensen te verdwijnen. Albums als ‘Blow’ lijken jeugdvrienden die slechts occasioneel met de nodige melancholie terug aan de oppervlakte verschijnen. De aandacht verschuift naar nieuwe beloftes en oude gevestigde waarden die wél nog op de bühne verschijnen.
In 2018 staat Soldout in de Ancienne Belgique, om er onder belangstelling van een goed gevulde AB met het nodige enthousiasme de stekker uit te trekken. Op dat afscheidsfeestje zijn ook de nodige notabelen uitgenodigd: Richard 23 van het legendarische Front 242 stapt mee het podium op om ‘The Box’ te brengen. Het publiek gaat pas écht uit zijn dak wanneer uit de coulissen ene John Stargasm komt gesloft. Samen brengen ze ‘Mine’, te horen op – jawel – ‘Blow’ en ooit nog geremixt door Soldout. De aanwezige fans van Ghinzu in het publiek koorddansen tussen frustratie en extase. Wanneer hij van het podium stapt heeft hij weer een voetnoot toegevoegd aan een steeds verder uitdeinend mysterie. De stilte keert terug en brengt geen soelaas.
Drie jaar later is elke bron van geruchten opgedroogd. Wie online grasduint door het werk van de Walen ziet een opeenstapeling van gefrustreerde reacties van fans die smachten naar een teken van leven. Wil Ghinzu zijn werk niet loslaten in deze sub-optimale omstandigheden? Voldoen de opnames niet aan hun verwachtingen? Bestaat Ghinzu überhaupt nog? Of is de onaangekondigde hiatus een zorgvuldige carrièrezet? Het zou immers niet de eerste band zijn die plots enkele reeksen hoger speelt na jaren van afwezigheid. De vraagtekens zijn talrijker dan de punten. Verloren is het uiteindelijk nooit.