Liefhebbers van hese vrouwenstemmen kunnen 2021 alvast goed inzetten: met The Weather Station staat een nieuwe naam op die zich zonder schaamte naast gevestigde waarden als Angel Olsen en Sharon Van Etten mag plaatsen. Op haar vijfde langspeler ‘Ignorance’ klinkt Tamara Lindeman grootser dan ooit en reikt ze het grote publiek de hand.
Hoewel de Canadese nu pas op grote schaal de aandacht opeist, komt The Weather Station niet uit het niets: haar debuut dateert al van 2011 en daarna volgden nog drie langspelers die vooral grossierden in ingetogen folkmuziek. Een aantal uitschieters niet te na gesproken, zoals het prachtige ‘Came so Easy’, slaagden die er vooralsnog niet om boven het maaiveld uit te komen. Van een doorbraak was dan ook nog geen sprake, al zeker niet in Europa.
Maar daar lijkt op de laatste plaat dus verandering in te komen. De registers worden open getrokken en de sound is een stuk voller dan op eerder werk. Waar op de eerste platen de meeste nummers begeleid werden door een simpele gitaar komt er op ‘Ignorance’ een volledige band aan te pas, inclusief synths en fluit. Ze lijkt daarmee verder te gaan op de weg die ze met haar vorige, titelloze, plaat was ingeslagen. De strijkers, die op The Weather Station nog bedeesd op de achtergrond stonden, krijgen nu de volle aandacht. Denk aan Angel Olsen, maar dan zonder de grote bombast en pathetiek.
Dat gaat hand in hand met de thema’s die ze bezingt: naast de besognes van het dagelijkse leven gaat ze ook de ontwrichtende maatschappelijke problemen van deze tijd niet uit de weg. Zo zijn er songs over allesoverheersende liefde, maar gaat ze eveneens ook op zoek naar een niet-cynisch narratief voor klimaatverandering in ‘Parking Lot’. Met ‘The Robber’ snijdt ze dan weer de problematiek van de toenemende ongelijkheid aan. Ze schetst daarin mooi hoe culturele hegemonie in zijn werk gaat, met in de hoofdrol de Bezossen van deze wereld die steeds meer welvaart naar zich toe trekken.
Muzikaal lijkt ze deze keer te putten uit een groter arsenaal aan invloeden. Op ‘Atlantic’ horen we tierlantijntjes die lijken te verwijzen naar ‘Age of Adz’ van Sufjan Stevens, zij het een stuk ingetogener. Op ‘Tried to Tell You’, dat voortgestuwd wordt door een heerlijk drumritme, bezingt ze de existentiële twijfels van het leven. Het doet denken aan het fenomenale ‘Seventeen’ van Sharon Van Etten en moet daar ook allerminst voor onder doen. Hoewel de referenties helder zijn, mag het duidelijk zijn dat The Weather Station haar eigen geluid weet te creëren.
Je vraagt je dan af waarom het potentieel nooit eerder benut werd. Hopelijk mag dit dan ook het startschot zijn om het artistieke potentieel in de toekomst verder te exploreren. Afsluiter ‘Subdivisions’ bouwt subtiel op naar een grandioze finale met ”Did I take this way too far?” als afsluitende vraag. Wat ons betreft is het antwoord alvast negatief.